Η ομιλία του προέδρου της Π.Ο.ΑΣ.Υ. Χρήστου Φωτόπουλου στο 23ο Πανελλαδικό Συνέδριο

"Κυρίες και κύριοι,

Σας καλωσορίζω στο 23ο Πανελλαδικό Συνέδριο της Ομοσπονδίας μας και σας ευχαριστώ που ανταποκριθήκατε στην πρόσκλησή μας και μας τιμάτε σήμερα με την παρουσία σας, κατά την επίσημη έναρξη των εργασιών μας.

Το Συνέδριο έχει αρχίσει από χθες με την παρουσίαση του οικονομικού και διοικητικού απολογισμού του διοικητικού συμβουλίου, και μας έχει ήδη δοθεί η ευκαιρία να περιγράψουμε με κάθε λεπτομέρεια τα πεπραγμένα μας, τους αγώνες που κάναμε για να περιορίσουμε τις επιπτώσεις των μνημονιακών μέτρων, αλλά και τις επιτυχίες που σημειώσαμε. Αν και για μένα προσωπικά, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί επιτυχία η αποδοχή αυτονόητων αιτημάτων μας και ρυθμίσεων που αφορούν την διασφάλιση του αστυνομικού προσωπικού και την καλύτερη λειτουργία των αστυνομικών υπηρεσιών.

Επιτυχία θα ήταν, αν είχαν δρομολογηθεί οι προτεινόμενες από μας μεγάλες αλλαγές και οι προτάσεις που είχαμε ψηφίσει πριν ενάμιση χρόνο στο 22ο συνέδριό μας. Ή αν είχαμε, ήδη, την αποκατάσταση των συντριπτικά κατακερματισμένων από το 2010 μισθολογικών και λειτουργικών δαπανών της Ελληνικής Αστυνομίας. Η αναίρεση ψηφισθέντων περικοπών για το 2014, από ένα αμφιλεγόμενο περίσσευμα, μπορεί να δημιουργεί μια νότα αισιοδοξίας, αλλά ουδείς μπορεί να προεξοφλεί για το τι ξημερώνει αύριο.

Η χώρα μας, όπως όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά, εξακολουθεί να τελεί υπό την κηδεμονία των πιστωτών της και ειδικότερα υπό την στενή επίβλεψη των εκπροσώπων της τρόικας. Των κυρίων αυτών που εμείς -σας υπενθυμίζω- είχαμε χαρακτηρίσει ανεπιθύμητους από το Φεβρουάριο του 2012, όταν ανακοινώσαμε εκείνη τη συμβολική πράξη της επικήρυξής τους, με το ευτελές ποσό του ενός (1) ευρώ. Ο αντιμνημονιακός μας αγώνας είχε ξεκινήσει, βέβαια, πολλούς μήνες νωρίτερα, διότι για μάς, ήταν καθαρό από την πρώτη στιγμή της πρόσδεσης της χώρας στο άρμα της Τρόικας, ότι το προωθούμενο σχέδιο εξόδου από την οικονομική κρίση, περνούσε μέσα από την υποτίμηση της ζωής και τη φτωχοποίηση ολόκληρου του λαού μας. Από τότε μιλούσαν, άλλωστε, οι ίδιοι για «μισθούς Βουλγαρίας» και για να το πετύχουν, είχαν βάλει μπρος τις μηχανές της κατασυκοφάντησης των εργαζομένων, αλλά και των συνδικαλιστών εκείνων, που έφερναν αντιρρήσεις στα σχέδιά τους. Διότι, μόνο με φοβισμένους και ταπεινωμένους πολίτες θα μπορούσαν να περάσουν τα καταστροφικά τους μέτρα.

Ξέρουμε, επίσης, πολύ καλά, ότι το «μαζί τα φάγαμε», προφανώς και δεν ήταν ένα τυχαίο φάλτσο του πολιτικού λόγου, εκείνης της εποχής. Γιατί περιέγραφε, κυνικά, την «ιδεολογία» της ενοχοποίησης των εργαζομένων, κυρίως του δημόσιου τομέα, με στόχο την αποψίλωση των οικονομικών τους απολαβών και τον περιορισμό των υπηρεσιών του κοινωνικού κράτους.

Σήμερα, τρία χρόνια μετά το πρώτο Μνημόνιο, βλέπουμε δυστυχώς, ότι οι δανειστές, όχι μόνο επιμένουν στην ορθότητα των επιλογών τους, αλλά εξακολουθούν να ανακαλύπτουν δήθεν προνόμια και δήθεν σκανδαλώδεις παροχές. Δεν τους ενδιαφέρει ότι αφήνουν πίσω τους μια έρημη χώρα και έναν λαό βαθύτατα προβληματισμένο για την επόμενη μέρα.

Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί σύνεδροι,

Η θητεία του διοικητικού μας συμβουλίου συμβαδίζει χρονικά με τον σχηματισμό της κυβέρνησης που προέκυψε από τις εκλογές του Ιουνίου του 2012. Προσβλέπαμε, βεβαίως, στις προεκλογικές εξαγγελίες και κυβερνητικές δεσμεύσεις των κομμάτων της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Τα πεπραγμένα τους, όμως, δεν τους δικαιώνουν. Και τούτο γιατί ο Έλληνας Αστυνομικός εξακολουθεί να είναι εκτεθειμένος στον κίνδυνο και στην υποβάθμιση. Μετράμε τρεις νεκρούς συναδέλφους μας και εκατοντάδες τραυματίες εν ώρα υπηρεσίας, αλλά και τουλάχιστον έξι αυτόχειρες μέσα σε ένα χρόνο. Τα ληγμένα αλεξίσφαιρα γιλέκα, τα χαλασμένα περιπολικά οι ασυντήρητες μοτοσικλέτες, η απαράδεκτη κατάσταση με τα κρατητήρια –φυλακές, οι επικίνδυνες αποστολές και οι ανασφαλείς μεταγωγές, ιδίως στη νησιωτική χώρα, είναι ζητήματα που απασχολούν καθημερινά το συνδικαλιστικό μας κίνημα γιατί απαξιώνουν τον συνάδελφο και την αποστολή του. Τραγικότερο, όμως, όλων αυτών, ήταν η συλλήβδην στοχοποίηση των αστυνομικών και του οργανισμού της Αστυνομίας με το ζήτημα της Χρυσής Αυγής. Ορθώνοντας σθεναρό λόγο προσπαθήσαμε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες και σίγουρα η ζημιά που προκλήθηκε στην γνώμη των πολιτών, αλλά και στην συνείδηση των συναδέλφων από τη θυματοποίησή τους, δεν έχει ακόμη αποκατασταθεί.

Αυτό ήταν το «αποκορύφωμα» των προκλήσεων που κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε στο μεσοδιάστημα από το προηγούμενο συνέδριό μας, με το οργανωμένο έγκλημα να γιγαντώνεται και βεβαίως η όποια επιχειρούμενη παρουσίαση ιδανικής εικόνας, δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.

Εξάλλου, οι συχνές συμπλοκές με αδίστακτους κακοποιούς, οι αιματηρές ληστείες, τα ατυχήματα, τα ναυάγια με τους μετανάστες και οι παρενέργειές τους ή το ότι έχουν γεμίσει τα αστυνομικά κρατητήρια με υπόδικους και κατάδικους του κοινού ποινικού δικαίου, είναι μείζονα προβλήματα που δεν μπορεί κανείς να τα παραβλέψει.

Το γεγονός ότι το οργανωμένο έγκλημα και η οικονομική διαπλοκή παραμένουν στο απυρόβλητο σε μεγάλο βαθμό, είναι βαθιά ανησυχητικό και απεμπολεί την αισιοδοξία ότι μπορεί κάτι να αλλάξει. Γι' αυτό απαιτούνται πλέον καθολικές τομές στην δομή του κράτους για την αντιμετώπιση της διαφθοράς και της κρατικής αυθαιρεσίας. Όπως τονίσθηκε πριν από μερικές μέρες από τους κατ' εξοχήν αρμοδίους, στην Ημερίδα της ΠΟΑΞΙΑ, είναι υποκριτικό να μιλάμε για τήρηση της νομιμότητας, όταν ισχύει ακλόνητα ο επί δεκαετίες νόμος περί ευθύνης υπουργών.

Από την πλευρά μας, πρέπει να ξέρετε ότι ως Ομοσπονδία είχαμε μιλήσει ανοιχτά για τον προσανατολισμό της αστυνομίας, τονίζοντας ότι δεν πρέπει να κυνηγάμε μόνο «κλεφτοκοτάδες» και «Αγιάννηδες» και γι' αυτό άλλωστε χαιρετήσαμε και την ίδρυση της Οικονομικής Αστυνομίας, το ίδιο όπως και την ενίσχυση του ΣΔΟΕ, τώρα τελευταία.

Ίσως βέβαια μας αντιτείνουν οι κυβερνώντες, ότι ο χρόνος δεν έχει περάσει για να εφαρμόσουν τις προγραμματικές τους δεσμεύσεις και ειδικότερα

α) την αποκατάσταση των εις βάρος μας οικονομικών αδικιών

β) την θεσμοθέτηση της επικινδυνότητας της εργασίας μας και

γ) την ριζική-ποιοτική αναδιάρθρωση των αστυνομικών υπηρεσιών, όχι όμως με όρους μνημονίου, αλλά με όρους κοινωνίας, που πανθομολογουμένως έχει ανάγκη πλέον η Ελληνική Αστυνομία και ήταν και αυτή στις προτεραιότητες των τριών κομμάτων, που προανέφερα.

Ίσως πάλι να ακούσουμε ότι έχουμε δίκιο, αλλά πρέπει να περιμένουμε ώσπου να 'ρθουν τα πλεονάσματα, γιατί η «συνταγή ήταν λάθος» και επιδιώκεται ακόμα η διόρθωσή της. Αλλά δεν ξέρω πόσο είναι σοφό και πειστικό να γίνονται ακόμα πειράματα με τις ζωές μας.

Διότι εμείς –και δεν χρειάζεται αιτιολόγηση επ' αυτού- βιώνουμε καθημερινά την απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασης, την κατάρρευση του δημόσιου τομέα, της παιδείας, των νοσοκομείων, των δομών κοινωνικής πρόνοιας, την αποδιοργάνωση της Ελληνικής Αστυνομίας και του ανθρώπινου δυναμικού της. Βιώνουμε την κοινωνική περιθωριοποίηση, όχι μόνο, ως αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας, αλλά και επειδή, ως κοινωνικοί λειτουργοί, είμαστε από τους πρώτους που σε ώρα ανάγκης, καλούμαστε να βοηθήσουμε το συνάνθρωπό μας.

Καταθέτουμε, λοιπόν, και από αυτό εδώ το βήμα, με τον πιο επίσημο τρόπο τη θέση μας:

Αρνούμαστε να βλέπουμε και να ακούμε την ελληνική πολιτεία σε ρόλο διαπιστωτή των κακώς κειμένων ή ως μοιρολογίστρα στον πόνο που προκαλούν οι μνημονιακές πολιτικές σε χιλιάδες αστυνομικούς, σε εκατομμύρια συμπολίτες μας. Γι' αυτό επιλέξαμε συνειδητά ως σύνθημα του συνεδρίου μας αυτά που έχουν από αρχαιοτάτων χρόνων ειπωθεί, παίζοντας μάλιστα και καθοριστικό ρόλο, σε κρίσιμες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας.

«Όποιος φοβάται τους άλλους, γίνεται δούλος, χωρίς να το καταλάβει», είχε πει ο Αντισθένης τον 4ο π.Χ. αιώνα, ενώ ο Θουκυδίδης είχε γράψει: «Ο λαός σώπαινε, και κανείς δεν μιλούσε, γιατί ήταν φοβισμένος και έβλεπε πως οι συνωμότες ήταν πολλοί». Και μετά από αυτούς, ήρθε ο Θεόκριτος, για να προσθέσει: «Η σοφία του ουρανού έχει θεσπίσει ότι ο άνθρωπος πάντοτε θα έχει την ανάγκη των συνανθρώπων του».

Διακηρύττουμε, λοιπόν, σήμερα κι εμείς, συμπυκνώνοντας όλα αυτά, με αφορμή ό,τι αρνητικό και λυπηρό μας συμβαίνει εν έτει 2013, ότι «Ο φόβος απομονώνει, αλλά η αλληλεγγύη ενώνει. Κι ο συνάδελφος, είναι για τον συνάνθρωπο».

Στη δύσκολη εποχή που διανύουμε, το συνδικαλιστικό μας κίνημα οφείλει να προχωρήσει συνειδητά μπροστά, με γνώμονα τα συμφέροντα του Έλληνα αστυνομικού, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας, την οποία οφείλουμε όλοι να υπηρετούμε με πίστη και αφοσίωση στο σύνταγμα και στους νόμους του κράτους.

Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

Αναφερόμενοι στον δικό μας απολογισμό, ως συνδικαλιστικό κίνημα, οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς τόσο μεταξύ μας όσο και με τους θεσμικούς μας συνομιλητές.

Προμετωπίδα του αγώνα μας ήταν και είναι η εξασφάλιση του αγαθού της ασφάλειας για όλους τους πολίτες, χωρίς διακρίσεις και προαπαιτούμενα.

Γι' αυτό προτάσσουμε και πάλι την αναγκαιότητα της οικονομικής και θεσμικής θωράκισής μας. Θέλουμε να είμαστε πιο αποτελεσματικοί διότι γνωρίζουμε ότι χωρίς ασφάλεια, ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει στη χώρα μας. Είναι σωστό να λέμε ότι η αστυνομία συμβάλει στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, αλλά ποιας κοινωνικής συνοχής, όταν είναι διάχυτο παντού το αίσθημα της κοινωνικής αδικίας, που γιγαντώνεται εξαιτίας των οικονομικών μέτρων; Ή μήπως πρέπει να παραβλέπουμε τον ορατότατο κίνδυνο, η αγανάκτηση του κόσμου, να στραφεί κάποια στιγμή πιο επιθετικά, όχι εναντίον εκείνων που ευθύνονται για τα προβλήματά του, αλλά εναντίον των αστυνομικών που συναντούν όλο και πιο συχνά απέναντί τους, εξαιτίας των πολιτικών επιλογών; Προσωπικά, δεν σας κρύβω ότι ανησυχώ βαθύτητα, αγωνιώ, μήπως με όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας, άλλοτε βίαια και άλλοτε σιγά-σιγά, μετατραπεί ο Έλληνας αστυνομικός -άθελά του βεβαίως- σε δυνάστη του αδύνατου πολίτη.

Γι' αυτό, καλώ για άλλη μια φορά την κυβέρνηση, να μη χρησιμοποιεί την αστυνομία ως κατασταλτικό μηχανισμό, πιεζόμενη από τα αδιέξοδα της πολιτικής της, απέναντι και σε άλλους κλάδους εργαζομένων, αλλά να προτάξει το διάλογο, αντί της πυγμής της εξουσίας εις βάρος των αδυνάτων.

Κυρίες και κύριοι,

Ως Π.Ο.ΑΣ.Υ., στους 16 προηγούμενους μήνες, προσπαθήσαμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, ακολουθώντας σταθερά μια αγωνιστική πορεία.

Δοκιμαστήκαμε στις επάλξεις του αγώνα και όχι «με τα όπλα παρά πόδα»... Αμφισβητηθήκαμε, αλλά αντέξαμε. Πιεστήκαμε, αλλά δεν καμφθήκαμε. Γι' αυτό μπορούμε να λέμε στον συνάδελφο και στην συναδέλφισσα που εκπροσωπούμε, ότι στις συγκεκριμένες οικονομικές συνθήκες και με δεδομένους τους πολιτικοοικονομικούς συσχετισμούς, κάναμε ό,τι ήταν εφικτό, για να πετύχουμε την επίλυση όσο γινόταν περισσότερων αιτημάτων, τόσο αυτών που είχαμε συμπεριλάβει στο ψήφισμα του 22ου συνεδρίου, όσο και εκείνων που προέκυπταν καθημερινά υπό την πίεση της ζοφερής πραγματικότητας των τελευταίων ετών.

Είναι αλήθεια ότι όποια κι αν είναι τα αιτήματά μας, όσο δίκαια κι αν είναι αυτά, οι τελικές αποφάσεις λαμβάνονται πάντα από την κυβέρνηση, και αυτό δεν το λέω ως δικαιολογία απέναντι σε αυτούς που μας εγκαλούν ότι δεν ήμασταν αποτελεσματικοί, αλλά διότι θέλω να καταστήσω σαφές στους εκπροσώπους της κυβέρνησης και στα κόμματα που τη στηρίζουν, ότι ο πολιτικός τους χρόνος για μας δεν είναι απεριόριστος.

Αν κάποιοι εξέλαβαν ως ανοχή είτε ως δικαιολόγηση της τακτικής τους, την δική μας νηφάλια και συνεπή στάση, κάνουν μεγάλο λάθος. Τουλάχιστον 26 ανοικτές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και παρεμβάσεις έχουμε στο ενεργητικό μας από πέρυσι. Δυστυχώς, όμως, στη χώρα μας έχει διαμορφωθεί ένα καθεστώς διαπλεκόμενων συμφερόντων, το οποίο είναι σε θέση να σπιλώνει ή και να εξοντώνει κάθε αγωνιστικό μέτωπο, που πάει να «ξεφύγει» από τα συνηθισμένα πλαίσια δράσης.

Τους εφιστώ, λοιπόν, την προσοχή, και κυρίως καλώ τους κυβερνώντες σε ανώτατο επίπεδο, να λάβουν σοβαρά υπόψη τους τα αιτήματα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων.

Όσοι νομίζουν ότι η Π.Ο.ΑΣ.Υ. θα πέσει στην παγίδα της ηττοπάθειας και της εσωστρέφειας, κάνουν, επίσης, μεγάλο λάθος. Γι' αυτό και οι διοικητικές και οι απειλές των πειθαρχικών διώξεων δεν μας πτοούν. Μαθημένα τα βουνά στα χιόνια...

Ας καταλάβουν επιτέλους, ότι ο αγώνας μας δεν είναι συντεχνιακός, αν και θα 'πρεπε μετά από τόσες μισθολογικές μειώσεις και περικοπές δαπανών, να αρχίσουμε να διεκδικούμε πιο επιτακτικά

-εδώ και τώρα- αποκατάσταση των αδικιών,

-εδώ και τώρα-να επιστραφούν τα 250 και πλέον «κουρεμένα» εκατομμύρια στα ταμεία των ασφαλιστικών μας φορέων και στον ερανικό μας λογαριασμό, τα οποία μας άρπαξαν οι δανειστές εν μια νυκτί, για να σωθούν οι χρεοκοπημένες τράπεζες.

Να διεκδικήσουμε πιο επιθετικά τη λήψη αποφάσεων για θεσμικά ζητήματα εκδημοκρατισμού της λειτουργίας των αστυνομικών υπηρεσιών με στόχο:

την αξιοκρατία,

την επιβράβευση των ικανών και αρίστων,

την επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση,

την βελτίωση της εκπαίδευσης,

την θωράκιση από τους καθημερινούς κινδύνους,

τη θεσμοθέτηση της επικινδυνότητας της εργασίας μας,

την τήρηση των όρων υγιεινής και ασφάλειας.

Είμαι βέβαιος ότι μπορούμε να πετύχουμε πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά που είναι διατεθειμένοι να μας παραχωρήσουν οι κυβερνώντες.

Όποιος μελετήσει εξάλλου τον πολυσέλιδο διοικητικό μας απολογισμό θα διαπιστώσει ότι για μας τους αστυνομικούς, πατριωτικό καθήκον δεν είναι η άκριτη αποδοχή των συνεχιζόμενων περικοπών των δαπανών της Ελληνικής Αστυνομίας, αλλά ακριβώς το αντίθετο: η ενίσχυση του συνολικού προϋπολογισμού της, διότι αγωνιούμε πραγματικά για να μην απαξιωθεί το αγαθό της ασφάλειας και για να μην επικρατήσει στη χώρα ανεξέλεγκτη ανομία. Εκπτώσεις στο αγαθό της ασφάλειας δεν χωρούν, συνεχίζουμε να τονίζουμε προς κάθε κατεύθυνση, επισείοντας και τον κίνδυνο της ανεξέλεγκτης εξάπλωσης των ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας.

Όλο αυτό το διάστημα συνεχίσαμε, επίσης, τη συνεργασία με το υπόλοιπο συνδικαλιστικό κίνημα των ενστόλων, όσο και με τις τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις της χώρας. Αγωνία μας ήταν και είναι η διαφύλαξη των καλών μας σχέσεων με την ελληνική κοινωνία, με τους απλούς πολίτες, που πρέπει να βλέπουν και βλέπουν τον αστυνομικό, ως φίλο και συμπαραστάτη στο πρόβλημά τους.

Η σκέψη μας είναι στραμμένη στον απλό, τον ανώνυμο συνάδελφό μας, αλλά και στα εκατομμύρια των συμπολιτών μας που ζουν το δικό τους επίσης δράμα. Γνώμονας των όποιων αποφάσεών μας και πυξίδα της αυριανής μας πορείας ήταν, είναι και θα είναι πάντα αυτοί. Σε αυτούς οφείλουμε την ύπαρξή μας, από αυτούς αντλούμε τη δύναμή μας και σε αυτούς απολογούμαστε καθημερινά για τα πεπραγμένα μας.

«Συνεχίζουμε συνειδητά!

Ο συνάδελφος για τον συνάνθρωπο»

Πηγή : poasy.gr