Με αφορμή τα τελευταία περιστατικά αυτοχειρίας των συναδέλφων μας της ΔΙΑΣ, που έχουν γεμίσει θλίψη τους συγγενείς και οικείους τους και θα έπρεπε να γεμίσουν ερωτηματικά την ίδια την Υπηρεσία, θα ήταν χρήσιμο να συζητηθούν κάποια στοιχεία.
Σύμφωνα με την BLUE H.E.L.P., οργανισμό με βάση τη Μασαχουσέτη της Αμερικής με σκοπό την ενημέρωση σχετικά με θέματα αυτοκτονίας αστυνομικών, το 2019 τουλάχιστον 68 πρώην και 163 εν ενεργεία αστυνομικοί έβαλαν τέλος στη ζωή τους στην Αμερική. Η συντριπτική πλειοψηφία από τους συναδέλφους που αυτοκτόνησαν (90%) ήταν άνδρες. Την ίδια χρονιά, τα περιστατικά των αστυνομικών που σκοτώθηκαν εν ώρα καθήκοντος ήταν λιγότερα από τις αυτοκτονίες αλλά και μειωμένα κατά 20% σε σχέση με το 2018.
Σύμφωνα με τις έρευνες της BLUE H.E.L.P., οι αστυνομικοί είπαν πως η κουλτούρα του σώματος είναι να μην δείχνουν ποτέ τις αδυναμίες τους γιατί εξαιτίας της δουλειάς τους πρέπει να αναπτύσσουν ένα «σκληρό κέλυφος» με συνέπεια να μην ψάχνουν για βοήθεια-ψυχολογική υποστήριξη. Επίσης, οι ερευνητές παρατήρησαν πως οι πολλές εναλλαγές φυσικών και ψυχολογικών συνθηκών αλλά και η απρόβλεπτες συνθήκες εργασίας ήταν πολύ σημαντικοί παράγοντες για την αρνητική ψυχολογία των αστυνομικών.
Εάν λοιπόν όλα τα παραπάνω τα μεταφέρουμε στην μικρότερη σε μέγεθος πατρίδα μας, θα δούμε ότι όλοι μας, κατά καιρούς, έχουμε αντιμετωπίσει τα ίδια προβλήματα με αυτά που αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοι σε άλλες χώρες. Σήμερα περιπολικό, αύριο μέτρα, μεθαύριο Μεταγωγών, με ένα ρεπό που ποτέ δεν έβγαινε και μη γνωρίζοντας εάν και πότε θα πας στο σπίτι σου, φτάσαμε να καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε το σήμερα που απ’ ότι φαίνεται μας προλαβαίνει. Γιατί πολύ απλά, δεν το προσέξαμε.
Χωρίς να θέλω να είμαι απαισιόδοξος, τα στοιχεία από άλλες χώρες μας προϊδεάζουν για το τι έρχεται και στη δική μας χώρα, και στην δική μας Υπηρεσία.
Είναι καιρός κάποια πράγματα να μπουν στη θέση τους. Η Υπηρεσία να βγαίνει όπως πρέπει για να μπορείς να κανονίσεις ένα ραντεβού με ένα γιατρό ή ο,τιδήποτε άλλο, η βάρδια να τελειώνει γιατί κάποιοι σε περιμένουν, οι υπερωρίες να πληρώνονται γιατί και συ έχεις υποχρεώσεις και κανένας δε σου χάρισε ούτε 5 λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο του.
Σε κάθε περιστατικό που πάμε, κάποιος συνάνθρωπός μας χρειάστηκε τη βοήθειά μας. Δεν ντράπηκε. Και καλά έκανε!
Γιατί επιτέλους εμείς να ντραπούμε να ζητήσουμε βοήθεια;
Είναι όλα αυτά τα «απλά πράγματα» που μας παίρνουν συναδέλφους μακριά μας
και μας κάνουν να σκεφτόμαστε ακόμα και την ίδια τη θέση μας στο Σώμα.
Με εκτίμηση,
Αντωνίου Ν.
Ανθυπαστυνόμος
Ψυχολόγος (BSc Psychology)
Μέλος ΑΝΑΣΑ
